Dobiegał końca drugi tydzień listopada 1939 roku. Minęło jedenaście tygodni od momentu, gdy policjant doręczył mi kartę powołania do wojska, i nieco ponad dwa miesiące od chwili, kiedy przeraźliwy huk niemieckich bombowców wyrwał mnie ze snu w oświęcimskich koszarach. Przez cały ten czas doznawałem szoku za szokiem, napotykałem rozczarowanie po rozczarowaniu. Walił się świat, w jakim żyłem, i obraz tego świata, jaki sobie wyimaginowałem.[…] Polski nie było. Przestała istnieć.