Karski w getcie, lato 1942 r.

Miałem o tym powiadomić świat. Relacja miała być czymś więcej niż tylko powtarzaniem słów moich rozmówców. Zaproponowali, abym udał się do getta. […]

Wyszliśmy do klatki schodowej, potem do bramy i na ulicę. Idąc chodnikiem, potykaliśmy się o kobiety, mężczyzn i dzieci. Byli ubrani tak nędznie, że nasze ubrania wydały mi się jakimiś strojami wieczorowymi. Byli wychudzeni, głodni i chorzy. Siedzieli na ziemi, usiłując żebrać lub coś sprzedać. Jakieś nędzne resztki tego, co im pozostało. […]

Panował smród. Ulice były nie sprzątane. Rynsztoki wypełnione fekaliami. I trupy. Nagie trupy. Nagie? Spojrzałem na przewodnika. - Bo jak ktoś umrze, to rodzina zabiera jego ubranie, żeby się jeszcze komuś przydało. […] Trupy zostają, bo ludzi nie stać pochówek. Pod wieczór zaczynają jeździć takimi wózkami i zbierać – tłumaczył. […]